Onze wolfhond Raven: Onvervangbare vriend en gastheer
Onze hond, een Saarlooswolfhond genaamd Raven, is niet zomaar een hond. Dat zegt misschien iedereen die een hond heeft en er zo van houdt, maar in ons geval durf ik te stellen dat dit echt een hond is die niet zomaar een hond is. Hij past bij ons als geen andere hond ooit had kunnen doen.
Het leven met Raven
Samen met mijn vrouw Saran runnen wij al jaren ons concept Altai, waarin we unieke overnachtingen en een Bed & Breakfast aanbieden. Ik grap wel eens dat als Raven er niet meer zou zijn, onze Bed & Breakfast waarschijnlijk lang niet meer zo goed zou lopen! Hij is altijd zo geliefd bij onze gasten. Maar ook: sommige gasten vragen soms in eerste instantie of Raven op afstand gehouden kan worden, omdat ze ietwat angst hebben voor grote honden. Maar bij vertrek geven ze hem tóch vaak een innige omhelzing, omdat hij zo ontzettend lief is voor iedereen. Raven is inmiddels al 10 jaar, wat, hoe pijnlijk ook, voor een Saarlooswolfhond al redelijk bejaard is. Je zou het niet zeggen; voor ons is hij nog steeds de puppy die we 10 jaar geleden uit Berlijn met de auto ophaalden.
Het begin van ons avontuur
Op 4 januari 2015 haalden we Raven op uit Berlijn. Wow, wat zag ons leven er toen nog anders uit! We hadden nog geen kinderen, maar dat was wel al jaren onze grootste wens. Helaas liet de natuur het maar niet toe. Nadat ik eind 2013 mijn eigen bedrijf startte, kreeg ik meer vrijheid, en de mogelijkheid om samen te leven met een hond bekroop me langzaam. Ik vond Duitse Herders zo mooi, maar mijn vader vertelde me over de Saarlooswolfhond, een kruising tussen een Duitse herder en een wolf. Al gauw was ik verkocht.
Ik kwam terecht bij een hele aardige mevrouw, Sylvia Weyrich in Berlijn, die net een nestje Saarlooswolfhonden beschikbaar had. Al op de foto zag ik er één uitspringen; zijn blik, ik weet het niet, maar ik voelde dat dit onze Jiro zou worden. Want dat was de naam die ik in gedachten had voor mijn eerste zoon. Al was hij dan geen echte zoon, hij was voor ons toch een beetje de eerste, in de vorm van onze eerste hond. Daarom heet Raven ook officieel Raven Jiro, geboren in het J-nest van Sylvia Weyrich. Later, in 2015, werd, wonder boven wonder, onze echte zoon geboren, Jiro Jamukha genoemd.
De uitdagingen van de puppytijd
Raven bleek al snel een verhaal op zich. De opvoeding was geen moment gemakkelijk. Wat was hij ondeugend! Slopen, bijten, uitdagen en niet alleen kunnen zijn; dat was een typische Saarloos. “Wacht maar tot jullie kind geboren wordt,” zeiden mensen tegen mij. Nou, ik kan je zeggen dat de opvoeding van die pasgeboren baby niets was vergeleken met de puppy die Raven was. Maar hij was tegelijkertijd ook zo lief en zó mooi. We genoten enorm van hem, maar het was ook wel afzien. Wekenlang sliep ik naast zijn bench om elke dag een stukje verder van zijn bench te slapen, zodat hij gewend raakte aan zijn eigen plekje alleen. Die bench had hij echt nodig, zo kon hij zich 's nachts afzonderen en niet ronddwalen (en dingen slopen). Met lang doorzetten lukte het; nu, 10 jaar later, slaapt hij nog steeds heel graag in zijn bench, zijn veilige plekje ’s nachts.
Samen de wereld verkennen
Al van jongs af aan nam ik hem overal mee naartoe. Hij vond mensen en kinderen interessant, dat merkte ik al snel. Honden vond hij ook leuk, maar dat werd snel minder. Ik merkte dat hij een beetje mijn karakter overnam; dat is ook niet raar, want ik bracht elke dag met hem door. Echt élke dag. “Zo baasje, zo hond,” zeggen ze ook wel. We leerden elkaar steeds beter kennen, en Raven werd een hond als geen ander, zoals ik in het begin al zei. Hij groeide op in Julianadorp, vlakbij het strand, waar we heel graag kwamen, vooral in het koude seizoen (want dan is het zo heerlijk rustig op het strand). Toen hij 3 jaar was, vertrokken we naar het platteland van Breezand, tussen de bollenvelden. Daar kregen we de ruimte en konden we schapen, varkens, kippen en kalkoenen in onze tuin laten scharrelen. Raven vond het wel best. In het begin was het natuurlijk wat spannend, maar ik merkte al snel dat hij de situatie goed begreep; die dieren horen ook bij onze familie en ons leven. Wat is het mooi om te zien hoe hij omgaat met die ondeugende kippen die tijdens het koken de voordeur binnenkomen om wat restjes mee te pikken, de varkens die ook ontzettend ondeugend kunnen zijn en inmiddels tot reusachtige dieren zijn uitgegroeid, en de schapen die bij ons in de yurt zijn opgegroeid en met de fles groot moesten worden, omdat hun moeder hen verstoten had. Raven lijkt echt op mij; aan de ene kant heel erg teruggetrokken, op zichzelf gesteld, maar aan de andere kant ook vol liefde voor alles en iedereen. Mens of dier, hij vindt het allemaal wel best!
Overal gingen we samen naartoe; op vakanties in het buitenland, paaseieren zoeken in het bos met de familie, naar het strand (ook in het hoogseizoen!), met de bus naar de stad, familie- en verjaardagsbezoek, samen fietsen of skaten, en onze eindeloze wandelingen in de duinen en het bos. Ook als ik me moest afzonderen in mijn kantoortje thuis, was hij er altijd bij. Maar hij was niet alleen betrokken bij mij; hij was betrokken bij het hele gezin. Toen hij ruim 6 maanden was, werd onze zoon Jiro geboren en ze groeiden op als broers, altijd samen. Ik heb daar zo van genoten en constant mijn ogen uitgekeken. Zo lief en beschermend, een echte grote broer. Natuurlijk wist hij dat er vaak iets te eten viel als Jiro weer eens wat op de grond gooide, haha! Maar serieus, het was veel meer dan dat. Als ik en mijn vrouw (en kind) van elkaar gescheiden waren, bijvoorbeeld als ik in de tuin werkte en mijn vrouw binnen was, dan lag hij in het midden van de tuin, zo dichtbij iedereen als mogelijk, om zo iedereen veilig bij elkaar te kunnen houden en een oogje in het zeil te houden.
Raven en de Bed & Breakfast
Enkele jaren later begonnen mijn vrouw en ik serieus plannen te maken om de Mongoolse cultuur te promoten in Nederland, onder andere door middel van een yurt Bed & Breakfast. Dat betekende dagelijks vreemde mensen over de vloer. En als er één ding niet vreemd was voor Raven, dan waren het vreemde mensen. Ik noemde hem ook wel de anti-waakhond; hij verwelkomt vreemden maar al te graag en leidt ze rond op het erf, als een echte gastheer. Natuurlijk ben ik dan wel in de buurt. Eerlijk gezegd durf ik niet te zeggen wat zijn gedrag is als ik niet in de buurt ben; dan kan hij wel gestrest zijn en uren turen in de verte, wachtend op een glimp van mij om me dan weer met luid geloei te verwelkomen (en ietwat geïrriteerd te kijken waarom het zo lang duurde tot ik weer terugkwam). Maar hij blijft een echte allemansvriend. En ik blijf het zeggen; hij is heel zelfstandig en kan een dag alleen zijn als het moet. Maar hij blijft ook ondeugend en stiekem als vroeger; laat beslist geen koekje of pakje boter op tafel staan, want voor je het weet vind je de lege verpakking ergens buiten in het gras.
Ouder worden
En nu, nu hij 10 jaar is, is het nog altijd hetzelfde. Voor mij is hij nog steeds de jonge hond die hij vroeger was. Hij heeft nog steeds zo veel energie en verwelkomt elke keer weer de gasten met het grootste enthousiasme. Dat kan soms nogal overweldigend zijn, want hij is echt een grote jongen. We krijgen geregeld gasten die ons vragen of de hond op afstand gehouden kan worden, omdat ze (grote) honden toch wel spannend vinden. Maar al snel komen ze tot de conclusie dat Raven echt een “grote vriendelijke reus” is. Eindeloze omhelzingen van kinderen en zelfs van gasten die aanvankelijk zeiden dat ze het spannend vonden. Zijn kopjes en het zware leunen met zijn volle gewicht tegen je lichaam blijven zo schattig. Soms vraagt hij ietwat (te) veel aandacht en kan hij een beetje jaloers zijn als ik weer eens met een van onze gasten een gesprek aanga (of wat aandacht aan de varkens geef)… maar het bewijst alleen maar weer hoe ontzettend lief en sociaal hij is.
De toekomst zonder Raven
Maar hij wordt natuurlijk ouder. Ik merk dat hij meer zijn eigen plekje nodig heeft. ’s Avonds wil hij echt graag rust, niet te veel drukte, gewoon zijn eigen kussen of zijn eigen hoekje. Laat hem dan vooral met rust tot ’s ochtends vroeg. Maar zelfs nu, met onze jongste zoon Kenji Jangar, die eind 2023 geboren is, zie ik weer zoveel dingen terug van hoe het allemaal begon met onze zoon Jiro, die samen opgroeide met Raven. Zoveel mooie herinneringen komen weer naar boven. En zelfs met de grote verhuizing naar Oost-Groningen in datzelfde jaar (nog dieper het platteland in!) past Raven zich opnieuw aan zonder problemen, zelfs met al die grote veranderingen om hem heen.
Daarom zeg ik steeds weer: wat moet ik toch als Raven er niet meer is? Hij brengt mensen samen en vult een gat waarvan ik weet dat het ooit gaat ontstaan. Tegelijkertijd denk ik soms ook – en dan ben ik echt heel eerlijk – dat als hij er niet meer is, ik wel een heel stuk vrijer ben. Hoe volwassen, zelfstandig en gemakkelijk hij ook is; hij vraagt nog altijd elke dag mijn volle aandacht. Maar ik kan wel zeggen dat Raven een aanvulling in mijn leven is, zoals ik dat nooit had durven dromen.
Ik vind het soms wel wat overdreven dat mensen hun hond zien als een “kind”, maar eerlijk gezegd lijkt Raven soms wel echt mijn eerste kind. Een hondenkind dan wel.
